Nachtje in het ziekenhuis geslapen

Gisterenavond kreeg ik kramp, deze kramp was zo erg getimed, dat het dus weeën waren. Verloskundige gebeld, die kwam langs en ontdekte 1 cm ontsluiting en dat ik dus die weeën had. Ze stuurde ons naar het ziekenhuis waar al vrij snel de weeën gestopt waren. Alleen de ontsluiting was er nog steeds, weliswaar van 1 cm, maar dat hoort niet! Eenmaal aan de monitoren gekoppeld werd de hartslag van de kleine gevolgd en mijn harde buiken in de gate gehouden. De hartslag van de kleine was gewoon goed, die heeft het nog steeds wel naar d’r zin in mijn buik.

Alleen die harde buiken kwamen dus aardig getimed, al had ik geen krampgevoel meer. Heel vaag allemaal, ook die ontsluiting! Als je al eerder een keer bent bevallen, dan heb je die 1 cm ontsluiting al eerder, kan in elk geval eerder komen. Maar in dit geval klopt dat dus gewoonweg niet!

Om een uur of half 12 (avond) begon het feest gisterenavond, om half 1 was de verloskundige er en stuurde ons rond half 2 naar het ziekenhuis. Of ik nog gewoon zelf (met Bart natuurlijk) met de auto kon gaan. Anders zou het een ambulance gaan worden, dat vond ik wel wat overdreven, maar dat ging ze nog even overleggen met de dienstdoende arts in het ziekenhuis.

We mochten dus zelf met de auto heen, heel rustig op de weg trouwens, rond half 2 in de nacht. In het ziekenhuis dus de onderzoeken gehad en moest ik in eerste instantie de nacht er blijven, die inmiddels al behoorlijk aan het verstrijken was. Maar het kon ook maar zo zijn dat ik een paar dagen zou moeten blijven….

Ik werd om een uurtje of half 4 naar een andere kamer gebracht en Bart mocht gelukkig ook blijven slapen! Op een stretcher naast mij, dus dat was echt heel erg fijn! Inmiddels waren de weeën eigenlijk weg, had ik alleen nog giga last van mijn buik omdat er natuurlijk van alle kanten op was gedrukt en alles. En dan alle spanning en stress even verwerken om uiteindelijk de slaap maar te vatten.

Om half 8 werden we gewekt voor het ontbijt. Hoppa, lekker gaar als een konijn. Al snel werd ik weer aan de monitoren gekoppeld om de hartslag van de kleine te checken en hoe de status van mijn buik was. Nou, de hartslag als een zonnetje, maar de harde buiken bleven maar geregeld komen. Maar ik voelde daar dus niets van. Na een check van de arts was die 1 cm ontsluiting er nog steeds en hebben we nog een echo moeten laten maken.

Op deze echo zag alles er ook goed uit, groei ging goed, lekker vruchtwater om in te zwemmen. Als ik dan nog even wat rond zou lopen en verder geen krampachtige klachten zou hebben mochten we naar huis. Dus nog even wat liggen, beetje ijsberen, stukje lopen en ik voelde me uiteindelijk wel wat meer mezelf, met de klachtjes die ik al had en was er om een uur of half 2 wel klaar mee en wilde ook naar huis. Bart ook zo gaar als wat, maar hij was wel lief en het was erg fijn dat hij mocht blijven.

Nu moet ik komende week terug komen om even weer de boel te laten checken. Maar als er eerder iets gebeurd, dan moet ik het ziekenhuis zelf bellen en dan even afwachten. Maar het was wel reuze spannend hoor! Gelukkig blijft die kleine nog even zitten, maar als het allemaal wel doorzet gaan ze er ook niets aan doen om het tegen te houden.

Voor nu is het avontuur weer voorbij! We zien het maar als een generale repetitie en kunnen evalueren of er nog struikelblokken waren, hihi. Maar ik ga wel zorgen dat er een tas klaar staat, gewoon voor de zekerheid, ook al heb ik nog zo’n 1,5 week te gaan tot de 36 weken. Maar die ene centimeter ontsluiting hebben we dan vast in de pocket.