Mijn bevalling van Aaron

Mannen, haak maar meteen af! Een bevallingsverhaal zitten jullie toch niet op te wachten. Een bevallingsverhaal van mijn zoon Aaron kan niet uitblijven. Een bevalling zonder pijnstilling en een zoontje die na enkele seconden geboren te zijn aan de beademing ging, was niet zoals ik had verwacht.

Regelmatig krijg ik de vraag, “En hoe was de bevalling?”. Nou, aan de ene kant snel, aan de andere kant spannend en weer anders dan bij Lieke. De uitgerekende datum voor Aaron was op 26 mei. Heel grappig, want mijn schoonzusje was 24 mei uitgerekend. We zijn de hele tijd gewoon samen zwanger geweest, dat was heel bijzonder!!

In de laatste weken naar de uitgerekende datums stuurden we voor het slapen gaan berichten waarin we elkaar een fijne nacht wensten en in de ochtend of er niet al ergens een baby was geboren bij een van ons. Tot op zondag 24 mei, ik naar het toilet ging en merkte dat ik slijm verloor. Oh jee, de beginselen van een bevalling?! Omdat ik al een paar maal in het ziekenhuis had gezeten omdat ik fratsen had en aan de monitor ging (alles was goed) was ik een beetje huiverig om ‘weer’ de verloskundige te bellen.

Toch de verloskundige gebeld die er meteen aan zou komen. Ook mijn schoonmoeder gebeld, zodat Lieke opgehaald kon worden. De verloskundige constateerde nog geen centimeter ontsluiting. Oftewel dit kon nog wel even duren. Lieke ging met haar oma mee en ik ging in bed liggen, samen met mijn krampjes. Deze krampjes waren goed te doen en kwamen een poosje regelmatig om daarna weer weg te blijven voor een maximale tijd van 20 minuten. De krampen werden steeds wat heviger en ze bleven zeer regelmatig komen.

In de middag de verloskundige gebeld die nog even langs kwam en rond half 2 merkte dat er zo’n 3 centimeter ontsluiting was. Het werd tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Daar gingen we dan naar het Gelre Ziekenhuis. Ik wilde sowieso niet thuis bevallen maar was ook in het bezit van een medische indicatie. Zo kon ik toch bevallen met mijn eigen verloskundige! Nog steeds waren mijn vliezen niet gebroken.

Eenmaal in het ziekenhuis gingen we naar een bevallingskamer toe om ons daar te nestelen. Er was een mogelijkheid om te douchen of zelfs in bad te gaan. Het enige waar ik veel gebruik van heb gemaakt is het toilet. Mijn blaas kwam aardig in de verdrukking en ik bleef telkens kleine beetjes eten van een koekreep en wat ranja drinken.

Ik vroeg uiteindelijk rond een uur of 3 aan de verloskundige of ze mijn vliezen wilde breken maar dat wilde ze later pas doen omdat de weeën dan ook steeds heviger zouden worden. De weeën werden snel steeds heviger en ik vroeg of zij mijn vliezen wilde breken, de weeën werden toch al pittiger. Zo gezegd zo gedaan, mijn vliezen werden gebroken! Alleen er gebeurde niets, zelfs door het hupsen naast het bed kwam er geen waterschade. Eenmaal weer op het (bevallings-)bed kwam er wel wat vruchtwater. Ook deze keer was het groen, oftewel de baby had in het vruchtwater gepoept. Ik werd overgedragen aan de verloskundige van het ziekenhuis..

Gelukkig mocht mijn verloskundige wel blijven en heeft zij uiteindelijk de bevalling ook gedaan. Toen mijn vliezen werden gebroken rond half 4 had ik 6 centimeter ontsluiting. Het werd nu toch wel erg pittig. Toch was ik erg blij dat de weeën niet in mijn rug zaten zoals bij Lieke. Rugweeën zijn heel pijnlijk. Ik liep wel te geinen over pijnstilling, mijn paracetamolletje die al uitgewerkt was.. De pijn werd heviger! Het was nu al te laat om pijnstilling te krijgen.

Een half uur later was ik al op 9 centimeter ontsluiting (jaa, zo snel!) en mocht ik gaan persen. Tijdens een echo eerder werd al gezegd dat de kleine een dikkertje kon zijn. Nou, voor zover ik kon voelen klopte dat zeker. Tussendoor wilden alle mensen die tijdens de bevalling aanwezig contact met me hebben, of ik even mijn ogen open wilde doen.. Ja amehoela, ik was even aan bijkomen! Ik luisterde naar de aanwijzingen want het was toch wel belangrijk, bijna noodzakelijk dat ik hem er nu zo gauw mogelijk uit zo persen.

Nou, daar kwam weer een wee en ik perste me een ongeluk en daar was de kleine man! Om 16:11 werd Aaron geboren. Hij zat een beetje vast en was hartstikke blauw! Hij werd op mijn borst gelegd en een paar seconden later knipte de verloskundige de navelstreng door en ging onze zoon naar een bedje om daar lucht bijgepompt te krijgen. Hij kon zelf ademen maar kon wel een beetje hulp gebruiken dus stond de ziekenhuisverloskundige met de kinderarts bij Aaron en ook al snel voegde Bart zich bij hen om de kleine in de gaten te houden.

Aaron had vruchtwater ingeslikt. Doordat er in het vruchtwater was gepoept en dit in zijn longen terecht was gekomen had hij wat meer moeite met ademen. Daarnaast was hij natuurlijk nog zo blauw als een smurf. Een hoog cijfer kreeg hij niet en toen werd het voor mij tijd om de placenta eruit te werken. Bij de bevalling van Lieke duurde dit erg lang (50 minuten) en hij moet er binnen een uur uit zijn anders mag je naar de operatiekamer. Deze keer ging het vrij snel en kon ik op afstand kijken wat er met mijn baby gebeurde. Ze besloten hem mee te nemen naar de couveuse afdeling en Bart ging met ze mee.

Daar lag ik dan, alleen.. Dat was even heel onwerkelijk! Heel hard gewerkt om het mooie mannetje eruit te krijgen en dan zijn mijn beide mannen er vandoor!! Het was heel apart om zo achter te blijven. De verloskundige was er nog wel, maar toch ben je alleen.. Ik ging douchen om zo gauw mogelijk naar mijn kleine mannetje te kunnen. Dat hele snelle wilde niet goed, je bent toch enigszins moe en beurs. Eenmaal gedoucht, aangekleed en weer in bed gekropen werd ik naar mijn mannen gereden.

Tijdens de rit naar de couveuse afdeling had Aaron het beademingpomp-ding al van zich afgewerkt (ik heb sterke kinderen!) en kon hij zelf verder ademen. Daar ligt dan je mannetje alleen, met papa er dan wel bij, maar hij had z’n mama ook nodig. Hij had honger en zat de pink van Bart leeg te sabbelen maar toen kwam mama met melk! In het begin van de avond kwam Lieke langs (met mijn schoonmoeder) om bij haar broertje te kijken. Zij was tenslotte grote zus geworden!

Na zo’n 24 uur mocht Aaron bij ons op de kamer en na 48 uur mochten we allemaal uit het ziekenhuis op weg naar huis. Aaron is dus op de eerste Pinksterdag geboren! En mijn schoonzusje? Zij heeft het niet op dezelfde dag gered om te bevallen, zij beviel rond een uur of 1 op 25 mei. Een pittige bevalling! Er zit dus ‘maar’ 9 uur verschil tussen. Het was wel fijn dat we met z’n allen in het ziekenhuis lagen, het leek wel een vakantie. Het was ook even slikken toen zij eerder weg mochten dan ons uit het ziekenhuis, wij waren dus erg blij dat we enkele uren later ook weg mochten.