Oh jee, dat was heus een wee!

Ik ben nu 33 weken zwanger en heb dus nog zo’n 7 te gaan. Maar afgelopen woensdag merkte ik bij het opstaan dat ik me niet helemaal lekker voelde, ik had ook slecht geslapen en voelde me belabberd. Uiteindelijk kreeg ik krampen in mijn buik en deze zwakte weer af. Tot hij weer op kwam zetten en ik om de 4 minuten een wee had die 2 minuten bleef duren.

Toen kreeg ik het wel even benauwd! De verloskundige gebeld, die nam niet op. Gelukkig is er een extra nummer die je kan bellen, dus heb ik die gebeld en kreeg ik al heel snel de verloskundige te pakken. Deze was als een gek naar ons huis geracet en belde tussendoor nog of het nog ging en of ze geen ambulance moest bellen.

Ik had geen slijm of bloed verloren, dus klopte er niets van. Inmiddels raakte ik een beetje gestrest en had ik Bart gebeld dat hij naar huis moest komen (sorry collega’s!). Ik heb me nog snel een beetje opgefrist, aangekleed en de kraamspullen doos erbij gepakt, niet handig, maar stil zitten was geen optie. De weeën bleven aanhouden, net als de harde buiken.

De verloskundige kwam en toen ik zei dat ik ook aldoor het gevoel een ‘grote boodschap’ te moeten doen moest ze even checken of ik al ontsluiting had of niet. Alles zat nog dicht en konden we allemaal even rustig ademhalen. De weeën bleven alleen nog wel langskomen dus mocht ik nog even door naar het ziekenhuis. Snel m’n schoonmoeder gebeld, ik met de verloskundige naar het ziekenhuis (die mij daar afzette) en Bart die Lieke wegbracht en even later zou komen.

Eenmaal in het ziekenhuis moest ik nog naar de betreffende afdeling, wat een end zeg! Moest ik ook nog even weer laten checken of ik geen blaasontsteking had (nog nooit gehad), dus naar de wc met een hele hoop spullen om urine op te vangen en in een reageerbuisje te doen (nieuw systeem…) Die moest ik ook nog zelf naar het lab-deel brengen. Supertof, weeën harde buiken, pijn bij het lopen… Gelukkig kwam daar mijn lieve reddende engel Bart ook net aan. Samen naar het lab gesjokt, plasje gebracht, rolstoel gefixt en weer naar de afdeling.

Daar zat weer een andere receptioniste en kon mij niet in het systeem vinden. Uiteindelijk werd ik opgeroepen en werd er een echo gemaakt. Toen viel op dat de baby een groter hoofd en een grotere buik heeft. Gezien er suikerziekte in mijn familie voorkomt, zou het maar zo kunnen dat ik zwangerschapsdiabetes zou hebben. Daar werd ik voor doorverwezen en kom ik later op terug!

De echo zag er verder goed uit, kindje levendig en alles zat nog lekker dicht. Toen ik weer omhoog mocht komen, er moest nog een CTG gemaakt worden, kreeg ik ook nog eens superveel last van mijn ‘banden’!! Lachen en doorgaan, maar pijnlijk was het zeker. Op naar de volgende ruimte om aan de monitor gelegd te worden. In deze ruimte zat al een dame die aan de monitor lag, beetje gek, was ik niet gewend om zo’n moment te delen. Eenmaal aangekoppeld zag ik op de monitor ook dat de harde buiken bleven komen. Verder zag alles er goed uit en mochten we weer naar huis.

Wel moest ik nog een glucose (suiker)-test doen vanwege een mogelijke zwangerschapssuiker. De receptioniste was zo vriendelijk om te bellen of er nog ruimte was en ik kon meteen donderdagochtend nog heen. Toen werd het weer een geregel, we moesten Lieke ergens onderbrengen (die ging met oma mee, daar logeren), we moesten vervoer regelen want onze auto was kapot (grom!) die gelukkig nog dezelfde dag is gemaakt door m’n schoonvader en waar we in eerste instantie een auto van te leen kregen.

Uiteindelijk was ik doodmoe en ben ik in bed gaan liggen om er pas de volgende ochtend weer uit te komen en de suikertest te ondergaan! Hier moest ik nuchter voor zijn, dolletjes… Ik kreeg een prikje in mijn vinger om het suikergehalte te checken op de nuchtere maag, deze was 4.6 en heel netjes. Toen kreeg ik een drankje water met suiker en toegevoegde citroen geloof ik. Het was smerig! Pure ranja leek het wel op, nadat ik dit weg had gekregen moest ik twee uurtjes wachten om daarna weer te prikken. Ik werd er misselijk van, dus een toilet opgezocht en daar bivakkeren, just in case. Daarna zijn we (Bart was mee) naar buiten gegaan een frisse neus halen om daarna maar weer binnen te wachten. Na twee uurtjes moest ik weer prikken en was het 7.3. Of dit goed is, geen idee… Dat hoor ik maandag dus pas.

Het hele weeën verhaal was trouwens best herkenbaar, want een maand voor Lieke werd geboren had ik soortgelijke fratsen.