30 DBC – Dag 29: Mijn huisdieren van vroeger en nu

Voor zover mijn geheugen teruggaat hebben we altijd wel een huisdier gehad. Voornamelijk honden en katten en een enkel knaagdier ertussendoor. Ik hoop dat ik er geen ben vergeten want dat zou ik jammer vinden maar volgens mij weet ik het nog wel.

Perry
Deze hond was van mijn ouders samen en ik heb er ook een tijdje mee geleefd. Ik weet dat hij rood/bruin van kleur was, maar welk merk? Ik heb eigenlijk geen idee. Bij navraag aan mijn vader, die toevallig even langs kwam, blijkt het een Frieze Wetterhaun te zijn, een bruine. Helaas werd hij ziek en kon hij niet blijven. Op een moment na dat we een hamster hadden waarbij hij tegen de tafel ging staan om te snuffelen, tenminste ik denk dat hij het was. Ik ken hem dus voornamelijk van verhalen want ik was te jong om hem echt te kunnen herinneren.

Flippie
We hadden een rode kater genaamd Flippie. Deze hadden we ‘ineens’ voor zover ik weet. Ik kon echt alles met hem doen. Moest hij in mijn poppenwagen liggen? Dan sprong hij er heus eerst wel uit, maar al snel had hij door dat hij beter kon blijven liggen. Omdat ik heel vroeger de carrière van kapster zijn ambieerde oefende ik onder andere op de kat. Ik had zijn snorharen eraf geknipt!! Dat was geen hele slimme actie, arm beestje was zijn hele oriëntatie kwijt. Daarom slingeren scharen hier in huis niet rond. hihi! Hij was heel lief, ik weet eigenlijk niet meer zo goed wat er met hem is gebeurd, of hij ziek was..

Tijger
Wederom een rode kater, Tijger! Ik weet niet of hij of dat het Flippie was of misschien beide die een botsing met een auto niet hebben overleefd.. Anyway was dit ook een leukerd hoor. De katten liepen sowieso wel mee als de hond uitgelaten werd, een hond? Ja, daar kom ik zo op! Tijger (of was het toch Flippie?!) lag vaak bij mij te slapen in bed. Dan kwam mijn vader de kat uit bed halen, ik had een hoogslaper en gaf in mijn slaap de kat aan hem aan.

Lobo
De hond van mijn oma! Een kruising tussen een poolhond en een Groenendaler (zoiets). We woonden altijd in de buurt van elkaar en gingen ook samen op vakantie dus zagen wij Lobo ook erg vaak, ook een beetje onze hond. Hij was heel fluffy en als mijn oma dan zei ‘jochieeee’ ging hij huilen, hoeoeoeooeoe. Als we bij mijn oma op de rug klommen of aan het stoeien waren kwam hij wel even ingrijpen. Hij hapte dan naar de benen, ook al beet hij niet, ik vond het nooit fijn!! Lobo was een typische hond, hij moest je ogen zien, dus bij het dragen van een zonnebril ging hij op standje bescherming. Helaas was hij oud en ziek, we hebben lang van hem mogen genieten.

Dorka
Wat een naam voor een hond als ik er zo bij nadenk, hahaha! Maar Dorka was de zoon van Lobo! Een asbakkenras een super lieve hond die geen kwaad in zijn bloed had. Ik weet nog een keer dat we op de camping waren dat mijn broertje en ik hem aan het opjagen waren om op de koeien te jagen. Eerst wilde hij niet, maar toen het hek van de dam was ging hij los en kregen we hem bijna niet meer terug, haha. Slim!! Gelukkig kwam een campingbezoeker langs om ons te helpen. Ik weet niet meer hoe oud hij is geworden maar hij is heel lang gebleven en we hebben van hem genoten.

Babbel & Snuffel
Mijn broertje en ik hebben cavia’s gehad! Toen kwam mijn moeder erachter dat ze allergisch was, maar ze mochten toch blijven. Ik kwam met het idee om ze Knabbel en Babbel te noemen of Snuffel en Snuitje, maar mijn broertje vond Babbel leuk en ik Snuffel, dus zo werden ze genoemd. Ik heb nog veel herinneringen over deze twee. Zo weet ik nog dat we probeerden ze samen in een hok te doen, twee mannetjes is een slecht idee! Dus hadden ze elk hun eigen hok. Ze begonnen te piepen als ze tegen de avond bepaalde geluidjes hoorde, bedtijd en dus nog wat lekker kregen.

Ook weet ik nog dat we op vakantie gingen en ze mochten logeren bij een familielid. Mijn cavia Snuffel was vrij stevig, maar hij had zo’n heimwee naar mij dat hij bijna niets at en best was vermagerd toen we ze weer op gingen halen. Ooh wat was hij blij om mij te horen en te zien (was ook wederzijds). Toen ging hij ook weer eten. Zo bijzonder hoe een beestje aan een baasje gehecht is. Mijn broertje en ik maakten met alles wat we konden vinden een parcours waar ze doorheen moesten wandelen, heus niet dat ze dat deden, haha.

Op een dag ging ik naar mijn vader toe, Snuffel lag helemaal te bibberen en te shaken in zijn hok, ik aaide hem nog en aan het einde van de dag lag hij op dezelfde plek en was hij niet meer.. Ze zijn een hele tijd bij ons geweest en ik vond hem prachtig! Ze waren met hun geluidjes ook te leuk en gingen gewoon mee op vakantie waar hij op de camping ontsnapte. We hadden ze in het gras geplaatst met alleen het bovenste deel van het hok erop. Slimmerd Snuffel pakte het op en wierp het op zijn rug en ging er toen vandoor. Nu ik erover nadenk ken ik nog zo iemand die aldoor ontsnapt.. Anyway, dit waren onze cavia’s!!

Spikey
Toen we Dorka de hond nog hadden misten we toch wel een kat om ons heen. Een oude vriendin van mijn moeder gaf aan dat ze iemand kende die nog een rode kater hadden. Na wat overleg, besloten we te gaan kijken. Wat nou kijken?! Ik nam onze oude katten draagmand meteen mee, want ik zou hem heus mee willen nemen als ik hem eenmaal zag. Dat was ook zo en toen kwam Spikey in ons leven. Grappig was dat als je nieste, hij mauwde om op zijn kats gezondheid te zeggen.

Je kan nog wel diverse items terugvinden hier op mijn blog waarin Spikey voorkomt. Helaas hebben we toen hij ongeveer 9 was afscheid van hem moeten nemen. Spikey bleek suiker te hebben en hoe vervelend ook, we kregen het niet lager. Ook niet toen we elke dag bij de dierenarts langs gingen voor insuline. Het werd alleen maar hoger, we konden het gaan proberen om hem (de rest van zijn leven) tweemaal daags te spuiten maar dat ging gewoon niet in ons leven passen, hoe erg dit ook klinkt. Er zijn genoeg baasjes die wel hun leven deels on hold zetten om voor hun kat te zorgen, maar dat was voor ons niet weggelegd. Uiteindelijk een zware beslissing..

Bouncer
Toen we Spikey nog hadden en Dorka er niet meer was, vond ik Spikey zo zielig dat hij alleen was, dat we besloten er nog een katje bij te nemen. Dat werd dus Bouncer, mijn kleine schatje! Bouncer is vanaf de eerste dag al apart, daar had ik hem ook op uitgezocht. Hij zat achter zijn eigen schaduw aan en wilde een klein steentje van het kattengritt opeten.. Hoewel ik voor zo’n grijze heen ging vond ik deze zoveel leuker. Zo gezegd zo gedaan en hij mocht met 7 weken al bij me komen.

Misschien omdat hij toch iets te vroeg bij zijn mama weg is gegaan, werd ik zijn mama. Hij sabbelde aan mijn pinkje, en zelfs toen hij gecastreerd was wilde hij bij mij zijn en mocht ik warm eten op mijn kamertje, hihi. Toen Bart en ik gingen samenwonen gingen de katten met ons mee. Op zaterdag deden we boodschappen met mijn vader (lekker makkelijk) en dan dronk hij vaak nog een kopje koffie. Bouncer zat hem al op te wachten en als mijn vader niet kwam bleef hij op hetzelfde plekje zitten tot hij wel was geweest, haha.

Nog steeds is hij een apart beestje, hij kwijlt als een lekkende kraan! Als je hem kriebelt begint hij te kwijlen en niet zuinig ook. We hebben een brokjesvang spel uitgevonden en hij zou het goed doen als vliegende keep. Verder knuffelt hij graag en vindt hij de kinderen stom en veel te druk! Bouncer is op het moment van typen 14 jaar oud! Hij heeft op zijn neusjes ook een hartje staan, dik schattig!!

Pepper
Ondanks dat we al twee katten hadden, wilden we een hondje. Vrij impulsief haalden we Pepper op. Wel moet ik toegeven dat we ons beter hadden moeten laten informeren, meer informatie op hadden moeten zoeken enzovoorts. Pepper was een puppy die bij ons kwam, een meisje een hele pittige tante! We konden heerlijk wandelen al hield ze niet van regen! Ze was heerlijk speels en dol op Bart. Bij mij was er vaak een strijd, ze heeft me ook twee keer gebeten, de eerste keer viel mee. De tweede keer moest ik toch een tetanusprikje halen.

Ik ging met Pepper op hondencursus, ze wij deden het super. Ze deed niet onder voor een grote hond. Ze dacht zelf dat ze een grote hond was. Al zeg je dat je nooit je hond ‘zomaar’  weg zal doen, kwam dit toch op een gegeven moment aan de orde. Nadat ze Lieke had gebeten, gelukkig niet ernstig, moest ze weg. Nog steeds niet weet ik waar ze is, heel soms check ik haar chipnummer nog of ze nog leeft of niet (moet ik nog eens gaan doen binnenkort). Pepper is ondanks alles heus een schatje, die ik ook nog wel eens mis. Het voelt zo incompleet omdat ik voor het eerst in mijn leven een huisdier weg heb moeten doen..

We hebben Bouncer nu nog, die langzaam ouder begint te worden. Als hij er niet meer zou zijn, dan nemen we eerst ook geen huisdier meer (zeggen we!) Maar het is toch altijd wel bijzonder als je thuiskomt en er een knuffelig exemplaar op je staat te wachten. Ook vind ik het wel belangrijk dat onze kinderen met dieren opgevoed worden. Het lijkt me wel wat om een varkentje in huis te hebben, zeg ik al jaren! Maar die breekt denk ik ons huis af, die daar ook te klein voor is. Kippen lijken me ook wel leuk.. Maar ook daar hebben we te weinig ruimte voor. We gaan het allemaal zien, we hebben eerst onze oude man Bouncer nog <3