Lieke 1 jaar

Time flies!! Wat gaat een jaar snel voorbij. Op de een of andere manier sta je daar ‘normaal’ niet zo bij stil en loopt het zoals het loopt. Maar met een kleintje gaat het ineens opvallen. Zo hebben we in een jaar tijd een hoop meegemaakt en is ons kleine meisje gisteren alweer 1 jaar oud geworden!

Lieke 1 jaar!rnOmdat we allemaal in de lappenmand zitten (Lieke waterpokken, Bart en ik buikgriep), hebben we het dus niet gevierd. Maar dat gaan we zeker goedmaken! Ze is nog jong en krijgt er weinig van mee, maar voor onszelf is het toch anders. Ik wilde het gewoon vieren met slingers, ballonnen, taart en cadeautjes.

Een aantal cadeautjes heeft ze al gehad en laten we eerlijk zijn, soms lijkt ze elke dag wel jarig en verwend, dat hoort ook vind ik. In het afgelopen jaar is Lieke van een klein kruimeltje dat je in twee handen kon vasthouden gegroeid tot een klein , ontdekkend, eigenwijs, ondeugend, wiebelig, giechelend dametje. En alles wat ik nu vergeet! Want karakter heeft ze nu al.

Na een periode van rollen door de kamer, hoe kom je anders van punt A naar punt B, werd het tijd om te tijgeren. Flink de arm-, en nekspieren trainen! Toen we een kleine aanpassing in onze woonkamer hadden gemaakt (schrijf ik snel over) ging het kruipen en klimmen ook snel. Ze is heel snel, maar dat moet ook wel als je getraind wordt om een ninja te worden (hihi!)

Inmiddels klimt ze overal tegenop om zich er op een meest beroerde manier er weer af te laten glijden (voorkant eerst!). Ze wandelt vrolijk en trots langs de bank, of als je d’r handjes vasthoudt krijg je een tour door het huis en zit graag overal aan, vooral aan wat niet mag. Oh en de ondeugd weet het heel goed dat ze ergens niet aan mag zitten. Gisteren nog ‘betrapte’ ik d’r en hoe ze reageerde en babbelde, prachtig!

Ze babbelt ook vrolijk wat in het rond. Als ze nog in d’r bedje ligt in de ochtend hoor je d’r wat babbelen tegen de knuffels die op dat moment aanwezig zijn. Maar ze papegaait ook al flink. Zo had ze een hele tijd terug dat ze iets zei als ‘laat dat’. Ze wil geen papa zeggen, want dan zegt ze gewoon ‘Bart’, we oefenen er veel op, maar telkens komt er ‘Bart’ uit. Mama zegt ze soms wel, maar dan is het meer ‘mamamamama’. Poes was denk ik wel een van de eerste dingen die ze zei (ga ik nog eens goed over nadenken). Want Bouncer loopt hier natuurlijk rond en dat is de poes, en die ‘S’ is leuk om te zeggen.

Ze is zo’n onwijs lekker eigenwijs en lekker ding! En nu is ze toch echt baby-af en onze kleine peuter.

Bedankt voor alle lieve kaartjes en felicitaties via o.a. Facebook, telefoontjes, sms-jes en WhatsApp-jes!