Lieke is geboren!!

rnPraktisch iedereen weet het al, maar wij hebben dus een dochter gekregen en haar Lieke genoemd! Natuurlijk moet mijn blog ook up2date zijn en heb ik eindelijk even de gelegenheid om even flink wat berichten te plaatsen over ons meisje! Lieke is geboren op 28 februari 2012 (net de 29e gemist *pfieuw*) om 4:56 uur, woog bij de geboorte 3598 gram en was na 2 dagen 50 cm lang. Tijdens de bevalling en er vlak na zijn verschillende foto’s gemaakt, vele blijven in privé bezit! Enkele willen we wel delen!nnnn

rnIn de nacht van zondag op maandag (26 februari/27 februari) begon het al te rommelen in mijn buik. Ik had zondags al wat krampjes, maar niet echt heel noemenswaardig, maar ze waren er wel! Om half 5, na een toiletbezoek, bleek er al meer in gang te zijn gezet. Ik verloor wat slijm en nam meteen de volgende ochtend contact op met de verloskundige. Die vertelde dat het normaal was, dus was ik weer gerust gesteld. rnrn

rnIn de loop van de dag werden mijn krampen (weeën) steeds wat heftiger. Bart was thuis gebleven, hij zou namelijk naar Apeldoorn gaan voor zijn werk, maar bleef thuis werken. Ik lag die maandag veel op bed. Tijdens de weeën moet je de boel timen en ontspannen. Lekker dubbel, wan als je op je weeën let en de tijd die er tussen zit, ben je verre van aan het ontspannen. Dus na een paar keer getimed te hebben vond ik het wel prima en koos ik voor de optie ontspannen en ben lekker gaan computeren.rnrn

rn

rnTegen de avond wilde ik eigenlijk wel weten wat de stand van zaken was… Dus de verloskundige gebeld en gevraagd of ze even wilde komen kijken. Ik had regelmatig weeën, die goed te doen waren hoor, maar wilde wel weten zo voor de nacht wat er aan de hand was. Rond 20:00 uur was Maaike bij ons en vertelde dat ik 2-3 cm. ontsluiting had. Nou, dan had ik nog een hele hoop te gaan! Om 00:00 uur zou ze weer komen kijken en eventueel de vliezen breken.rnrn

rn

rnOm 00:00 kwam Maaike dus weer en zat ik nog steeds gezellig in wat weeën. Wel was ik nadat ze eerder weg was gegaan op bed gegaan, om nog even wat rust te pakken. Ik was natuurlijk al een tijdje aan het modderen met de weeën. Maaike ging mijn vliezen breken. Er kwam een soort dunne stok (ik vergelijk het even met een stokje waar je suikerspin omheen gedraaid wordt… Maar dan net weer anders en geen houtsplinters) en prikte me lek! Er kwam een hoop warm water uit me, vruchtwater. Heel apart, net of je in je broek plast zeg maar.. Het vruchtwater was groenig, dat betekende dus, dat de kleine in het vruchtwater had gepoept en dus moesten we naar het ziekenhuis.rnrn

rn

rnWe wilden sowieso daar bevallen en hadden ook een medische indicatie ervoor. Maar nu moesten we er sowieso meteen heen. Om ongeveer 1:00 uur kwamen we in het Martini ziekenhuis aan. Al snel werden de weeën heftiger en had ik niet alleen meer de krampen in m’n buik, ik kreeg ook rug weeën. Die zijn verre van fijn en gelukkig kon Bart hierbij helpen door flink met zijn handen in mijn rug te drukken. Dat verlichte wel een hoop. Het werd tijd om de geleerde pufjes van de pufcursus te gebruiken. Alleen werkte dit voor mij niet zo goed, ik werd er hartstikke misselijk van en gooide mijn maaginhoud eruit, dus vond ik mijn eigen manier om te puffen/ademen maar uit. De dienstdoende verloskundige liet ons verder alleen en zei dat ze met een paar uur wel weer zou kijken. Waarop ik verbaasd vroeg, hoezo pas over een paar uur? Ons kind was onderweg en dat hoefde toch geen uuuuuren meer te duren? Er liep ook een zuster rond die kwam kijken en ik had de beschikking over een rode knop!rnrn

rnToen de pijn van de weeën steeds heftiger werd vond ik het wel tijd voor pijnstilling. Ik had het er al eens met Emmelie over gehad, die had een soort morfine prik gehad, die net even de scherpe randjes van de weeën afhaalde. Tussen de weeën door werd je suffig, of gewoon gigantisch stoned.. Ik wilde die prik! Zo gezegd zo gedaan, shotje in mijn been en voor ik het doorhad was ik zo suf dat ik weinig meer meekreeg. Tot ik ineens de gigantische drang kreeg, dat ik heel nodig moest poepen (lekker verhaal hé). Er werd een rolstoel met pot erin gehaald, maar al snel bleek dat het dus persweeën waren. Ik hoefde het niet tegen te houden gelukkig en mocht weer op het bed en starten met meepersen.rnrn

rnIk had aangegeven, om de zwaartekracht te helpen, dat ik zo mogelijk gebruik wilde maken van een baarkruk. Maar dat was op dat moment helemaal niet aan de orde, de kleine was onderweg en moest eruit. Ja, dat is dan even zo’n puntje waar ik niet teveel over in detail zal gaan treden. Maar het was wel even heftig! Je hoopt er natuurlijk ook op niet in te scheuren of ingeknipt te moeten worden en de natuur op zijn beloop te laten. Het was best wel even pijnlijk om de kleine eruit te persen en de boel vast te houden in een persmoment, lucht happen en doorpersen. Maar om 4:56 uur werd onze Lieke geboren! Geen knipjes of grote uitscheur praktijken in elk geval!rnrn

rnZe werd op mijn buik gelegd en zo konden we onze wonder eens bekijken. Het rare was dat toen Lieke geboren was, het morfine-achtige middel ineens was uitgewerkt, ik was helder en kreeg alles weer mee. Ze gaf even een gilletje van, ‘Yo, ik kan huilen’ en was daarna rustig. Lekker bij mama liggen! Bart mocht de navelstreng doorknippen. En dat was niet als een stukje papier ofzo, het leek meer rubber om door te knippen. Lieke werd onderzocht en gewogen en ik moest de placenta (moederkoek) er nog uitwerken. Dit moet binnen een uur, maar bij mij werkte dat niet geheel mee. Na nog eens twee prikken in m’n been kwam er eindelijk schot in de zaak en kwam het huisje van Lieke eruit. Ze vonden hem erg zwaar, niet gewogen, maar wel weer wat kilo’s minder voor mij eraf te werken. Foto van de placenta op aanvraag, haha!!rnrn

rnEn toen waren we papa en mama van onze Lieke, met alles erop en eraan. Ook moesten we 2 nachtjes in het ziekenhuis blijven en mocht Bart ook bij ons blijven slapen, dat was sowieso erg fijn. In totaal hebben we er zo’n 48 uur over gedaan voor Lieke er was en ondanks dat ik al maanden vrij weinig tot niets meer mocht doen (geen conditie) door de bandenpijn en harde buiken heb ik de bevalling vrij aardig doorstaan. Op het laatst was de bevalling het heftigste, maar te doen.rnrn