Dit was juni 2018: Pijnlijke teen, avondvierdaagse, buisjes en tripje Grunn

Was was het in juni toch ook zo lekker zonnig! Lekker op de blote voeten door huis lopen tot je je tenen om de deurpost parkeert.. Hoe dan?! Part of my life zeg ik maar. Ondanks dat liep ik wel samen met Lieke de Avondvierdaagse, voor het eerst in onze levens. Lieke kreeg ook nog nieuwe buisjes en had ik een tripje aan Groningen gebracht.

Het is me wel vaker overkomen hoor dat ik mijn tenen om een tafel-, of stoelpoot parkeer. Maar deze keer was het boven, op de hal, en ik liep gewoon. Hoewel je dat niet verwacht, deed ik echt niets raars. Toch gebeurde het en ik heb gevloekt (maar zo netjes mogelijk omdat de kids erbij waren), gehuild en de dokter gebeld want zo de knetter ik had een pijn! Nou, ze doen er dus eigenlijk niets aan zei de assistente. Of het nu gebroken of gekneusd is, het maakt niet uit.. In een enkel geval willen ze de tenen even verbinden, dus dat hebben ze dan ook voor me gedaan. Ik heb er echt wel een hele tijd last van gehad in elk geval. Maar dat verbinden heeft zeker geholpen om het stabieler te houden. Op de tweede foto zie je dat het een beetje blauw-ish is, de onderkant was er nog erger aan toe.

Op 8 juni kreeg Lieke voor de tweede keer buisjes! De eerste keer hebben ze er best lang ingezeten en nu zat er eentje scheef en leek het de KNO-arts een goed idee om nieuwe buisjes te plaatsen. Om in aanmerking voor buisjes te komen hebben we een hele weg bewandeld hoor. Het begon allemaal jaren geleden. Lieke was bijna elke maand een paar dagen niet fit, last van haar oren, verkouden enzovoorts. Ik denk dat ik wel een keer of 8 bij de artsen ben geweest (ook regelmatig een vervanger) voor we werden doorverwezen. Bij het laatste bezoek stond ik erop en was ik niet van plan weg te gaan voor ik een verwijsbrief zou krijgen. Soms moet je voet bij stuk houden, helemaal omdat de artsen vaak niet eens goed in haar oren konden kijken vanwege de derrie die erin zat, ik bedoel maar! De arts in kwestie zei nog wel, ze doen er vaak niets aan hoor, dan moet ze wel vaak ziek zijn en antibiotica hebben enzovoorts. Nou, dan zou ik dat wel van de KNO-arts horen toch?!

Eenmaal bij de KNO-arts, verhaal gedaan en gingen ze kijken. Inderdaad in haar ene oor kon ze niets zien, dus werd de derrie eruit gezogen (spannend!) daarna zei ze, oh ik zie het al, buisjes! Nou, dat had ze in een paar tellen gewoon al gezien.. Nadat Lieke haar eerste set buisjes had gekregen ging het meteen al een heel stuk beter! Wat fijn dat ze niet elke maand ziekjes was en met koorts op bed lag! In juni 2018 mocht ze voor een nieuw setje heen en ondanks dat ze er met het op de rug zwemmen een beetje last van heeft, gaat het verder super!

Wat gaan ze lekker op de trekker! Dat ding maakt een hels lawaai als ze door het hofje bij ons rijden, maar ze hebben wel plezier. Goed bekeken toch, in de kar zitten en je rond laten rijden door je broertje?

Het was natuurlijk ook Vaderdag in juni! De kinderen hadden leuke dingen gemaakt op school en we hadden wat kleine cadeautjes om papa te verwennen! Zelfs met een abonnement op het tijdschrift Formule 1!

Met Lieke liep ik de avondvierdaagse en Bart moest de woensdag overwerken en kwam niet thuis. Aaron mocht bij oma logeren en stond al geruime tijd voor hij werd opgehaald klaar om met oma mee te gaan. Natuurlijk nog een dikke knuffel van zijn grote zus.

Hoe gaaf zijn deze laarsjes? Die had ik gewonnen via Facebook! Goed merk en best prijzig ook, dus echt superblij mee. Gelukkig vond Lieke ze ook leuk, die moet er tenslotte op lopen in het najaar!

Wauw, wat een buit én een medaille voor het wandelen in de Avondvierdaagse. De medaille is van Lieke, maar stiekem is hij ook een beetje van mij hoor. Ik liep tenslotte ook mee, weliswaar drie van de vier dagen, Bart heeft ook een avondje gedaan, maar wel verdient hoor! En wat knap dat die kleintjes allemaal zoveel hebben gelopen, toppers!

Yihaaa! Cowgirl Lieke op mama’s pumps. De hoed was gekocht voor het pleinfeest op school.

In juni was ik in Groningen. De zus van mijn oma was overleden en ik wilde mijn respect tonen door naar de uitvaart te gaan. Omdat het Openbaar Vervoer (OV) allerlei omleidingen had, besloot ik de Flixbus te pakken en een dag eerder op weg te gaan. Eenmaal in Groningen was het wel een graad of wat frisser!

Die avond dat ik in Groningen was hing ik met mijn broertje Marcel en zijn vrouw Joyce rond en besloten we naar de film te gaan. Het werd Ocean’s 8! Leuke film.

Deze foto kreeg ik van Bart, de kindjes lagen zo samen in bed te knuffelen, schatjes!

Mijn oma (rechts) met één van haar zussen. De laatste twee van de vijf die over zijn. Lekker samen keten, grapjes maken en lolletjes trappen. Ondanks dat het om een uitvaart ging, waarbij er afscheid werd genomen van mijn oma haar zus, was de sfeer relaxt en bracht een mooi moment om herinneringen op te halen. Het was vrij informeel, niet teveel poespas en dat voelde fijn.

Rust zacht tante Hillie.